per Gèli Combas
Me soveni, quand èri dròlle, de las quinas al vilatge. D’aquel temps i n’aviá pas tant coma ara que d’unes an fach mestièr de las organizar. I aviá la de la Glèisa, la dels caçaires, la de l’escòla e la qu’organizava lo cafè Saunal lo ser de Nadal. Pas mai. Tanben aquò èran d’eveniments que recampavan tan val dire totes los estatjants del vilatge e de la campanha a l’entorn, joves coma vièlhs. Los païsans s’èran afanats per acabar de mólzer o de far tetar los vedèls un pauc pus lèu per èsser a l’ora. Sul còp de uèch oras e mièja lo mond convergissián cap a la sala parroquiala que lo curat metiá a disposicion. Levat per la quina del cafè que se teniá dins las salas e lo garatge del quiti cafè. I aviá los vilatgeses qu’arribavan a pè e las veituras de los de la campanha qu’emplenavan las carrièiras e la plaça del vilatge.
Coma èrem en plen ivèrn caliá comptar sus un vièlh fornet de mazot per far montar un bocinèl la temperatura. Mas ni per aquò a la fin de la serada no’n tornàvem a l’ostal amb los pès gelats e vos pòdi assegurar que la bolhòta que la mamà nos emplenava amb l’aiga cauda de la sèrva integrada a la cosinièira de lenha e que metiam entre los lençòls freges èra d’un brave reconfòrt ! …
… legir la seguida dins Patrimòni n°96
